Podmiot zatrudniający jest obowiązany do obliczania i dokonywania wpłat do wybranej instytucji finansowej finansowanych przez siebie oraz do obliczania, pobierania od uczestnika PPK i dokonywania wpłat do wybranej instytucji finansowej wpłat finansowanych przez uczestnika. Za wynagrodzenie, od którego naliczana jest i pobierana wpłata do PPK, rozumie się podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe uczestnika PPK, o której mowa w ustawie o sus, bez stosowania rocznego ograniczenia. Dodatkowe wynagrodzenie roczne spełnia zatem ustawową definicję wynagrodzenia. To oznacza, że zarówno w czasie trwania stosunku pracy, jak i po jego ustaniu, od tego składnika powinna być obliczana i pobierana przez podmiot zatrudniający wpłata do PPK, a następnie przekazywana do instytucji finansowej. Oczywiście pod warunkiem, że przed jego wypłatą uczestnik PPK nie zrezygnował z dokonywania wpłat do PPK, składając podmiotowi zatrudniającemu stosowną deklarację.
Jak jednak wyjaśnił Polski Fundusz Rozwoju w poradniku pod tytułem Zagadnienia prawne w zakresie ustawy o PPK, dostępnym na stronie internetowej www.mojeppk.pl, podmiot zatrudniający nie będzie zobowiązany do naliczenia, pobrania i dokonania wpłaty do PPK od wynagrodzenia wypłaconego po rozwiązaniu stosunku pracy, jeśli po ustaniu zatrudnienia uczestnika PPK doszło do rozwiązania umowy o zarządzanie PPK zawartej z instytucją finansową, która jest stroną umowy o prowadzenie PPK zawartej w imieniu i na rzecz tego uczestnika.
Wpłata do PPK od wynagrodzenia wypłaconego uczestnikowi PPK po ustaniu zatrudnienia powinna być naliczona zgodnie z ostatnią jego deklaracją dotyczącą wpłat do PPK. Z kolei podmiot zatrudniający powinien obliczyć wpłatę do PPK finansowaną przez siebie w wysokości obowiązującej w terminie jej naliczenia zgodnie z umową o zarządzanie.