Pracownikowi młodocianemu niezdolnemu do pracy z powodu choroby przysługują świadczenia chorobowe. Są one przyznawane na ogólnych zasadach określonych dla pracowników. Za czas niezdolności do pracy z powodu choroby trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, zachowuje on prawo do wynagrodzenia chorobowego wypłacanego ze środków własnych pracodawcy. Natomiast od 34. dnia choroby w danym roku kalendarzowym przysługuje mu zasiłek chorobowy na zasadach określonych w przepisach ustawy zasiłkowej.
Takiego pracownika co do zasady obowiązuje okres wyczekiwania na prawo do świadczeń chorobowych, który upływa po 30 dniach nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Przy czym jeśli jest on absolwentem szkoły i został objęty ubezpieczeniem chorobowym lub przystąpił do tego ubezpieczenia w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły, to ma prawo do świadczenia chorobowego od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego. Za datę ukończenia szkoły rozumie się datę podaną w świadectwie.
Podstawę wymiaru świadczenia chorobowego przysługującego pracownikowi młodocianemu ustala się na zasadach określonych przy obliczaniu zasiłku chorobowego dla ogółu pracowników. Z tym jednak zastrzeżeniem, że nie dotyczy go najniższa podstawa wymiaru świadczeń chorobowych. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, a gdy zatrudnienie trwa krócej - za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia. Natomiast jeśli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, to podstawę wymiaru stanowi wynagrodzenie, które pracownik osiągnąłby, gdyby pracował pełny miesiąc kalendarzowy, tak zwane wynagrodzenie uzupełnione.
