Stosownie do ogólnej definicji zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu, musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu oraz nie może być wymieniony wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.
Ustawodawca wprost nie wykluczył z kosztów uzyskania przychodów strat w środkach obrotowych. Dopuszcza możliwość zaliczenia ich do kosztów, niemniej jednak uzależnia to od spełnienia szeregu warunków. Konieczne jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem. Oczywiście nie samo ponoszenie strat można traktować jako okoliczność zmierzającą do osiągnięcia przychodów, lecz cały zespół działań dokonywanych w ramach prowadzonej działalności w celu uzyskiwania przychodów. Natomiast straty należy postrzegać jako nieunikniony element tych działań, objęty ryzykiem towarzyszącym każdej aktywności gospodarczej.
Dlatego każdy przypadek, który spowodował powstanie straty, trzeba rozpatrywać indywidualnie, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności danej sprawy.
Strata, jako element ryzyka związanego z działalnością, może być traktowana jako koszt uzyskania przychodów, o ile analiza okoliczności jej powstania, a także całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika i działań podjętych przez niego w celu zabezpieczenia się przed powstawaniem strat, prowadzi do wniosku, że strata była zdarzeniem losowym, powstała w trakcie normalnego i racjonalnego działania podatnika, była niezależna od jego woli, niezawiniona, nie wynikała z braku dochowania przez niego należytej staranności. Natomiast strata powstała z winy podatnika lub nieuczciwego działania pracowników w wyniku niewystarczającego nad nimi nadzoru, nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.
Reasumując, strata powstała z winy podatnika lub jego pracownika nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.
