Dodatkowe wynagrodzenie roczne, tak zwaną trzynastkę, uwzględnia się w podstawie wymiaru wynagrodzenia chorobowego i zasiłków z ubezpieczeń społecznych w wysokości stanowiącej jedną dwunastą kwoty wypłaconej pracownikowi za rok poprzedzający miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.
W innej proporcji niż jedna dwunasta jest ono wliczane do podstawy wymiaru, gdy pracownik nie był zatrudniony u pracodawcy przez cały rok poprzedzający powstanie niezdolności do pracy. W takim przypadku przyjmuje się je w wysokości proporcjonalnej do liczby pełnych kalendarzowych miesięcy zatrudnienia w roku, z którego podlega ono uwzględnieniu w tej podstawie. Taką zasadę stosuje się też do pracownika, który przebywał na urlopie wychowawczym lub bezpłatnym rozpoczętym przed okresem, z którego dodatkowe wynagrodzenie roczne jest uwzględniane w podstawie wymiaru świadczeń chorobowych i który zakończył się w trakcie tego okresu.
Jeśli wysokość dodatkowe wynagrodzenia za dany rok została zmniejszona w skutek usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, to przed wliczeniem do podstawy wymiaru podlega ono uzupełnieniu. W celu obliczenia uzupełnionej kwoty można stosować metodę przewidzianą dla zmiennych składników wynagrodzenia, czyli podzielić uzyskaną kwoty dodatkowego wynagrodzenia rocznego przez liczbę dni przepracowanych w roku kalendarzowym oraz pomnożyć przez liczbę dni, którą pracownik był zobowiązany przepracować w tym roku. Uzupełnienia można też dokonać z zastosowaniem metody przewidzianej dla stałych składników wynagrodzenia, to jest przyjąć dodatkowe wynagrodzenie roczne w kwocie równej 8,5% sumy pełnego wynagrodzenia, które pracownik otrzymałby w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie. Wyboru jednej z tych metod dokonuje pracodawca i stosuje wobec wszystkich pracowników.
