Przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Tak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF.
Zagadnienie nieodpłatnych świadczeń w kontekście powstania przychodu u pracownika było rozpatrywane przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym TK uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:
- zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
Jeśli pracodawca przekazuje pracownikom środki ochronne (przyłbice, maseczki i rękawiczki jednorazowe) mające na celu zapobieganie zarażaniu i rozprzestrzenianiu się koronawirusa, to w świetle wspomnianego wyroku TK, sfinansowanie i przekazanie tych świadczeń pracownikom nie następuje w ich interesie, lecz w interesie pracodawcy. Pracodawca w celu prawidłowego funkcjonowania jest bowiem zobowiązany zapewnić pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy, nienarażające ich zdrowia i życia na niebezpieczeństwo. W dobie panującej epidemii koronawirusa przekazanie środków ochronnych pracownikom ogranicza ich zachorowanie, a tym samym niepożądaną absencję. Pracodawca dzięki temu może terminowo wywiązywać się z zawartych umów oraz dalej sprawnie funkcjonować na rynku. Oznacza to, że świadczenia te nie stanowią dla pracowników przychodu. Pracodawca w związku z takim przekazaniem nie będzie zatem zobowiązany do opodatkowania wartości tych świadczeń.
Tak też wyjaśniło Ministerstwo Finansów w "Objaśnieniach podatkowych z 21 lipca 2020 r. w sprawie nowych preferencji stosowanych w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19" (zamieszczonych na stronie internetowej www.gov.pl/web/finanse).