Podstawę wymiaru świadczeń chorobowych należnych pracownikowi z założenia stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone mu za okres 12 lub pełnych miesięcy kalendarzowych zatrudnienia, poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy lub prawo do świadczenia. Przy czym z tytułu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być ona niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia. Nie dotyczy to jedynie pracowników, do których wynagrodzenia nie mają zastosowania przepisy ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, a więc m.in. pracowników młodocianych w okresie nauki zawodu lub przyuczenia do wykonywania określonej pracy.
Dla pracowników zatrudnionych na niepełny etat najniższą podstawę wymiaru zasiłku ustala się od kwoty minimalnego wynagrodzenia odpowiedniej dla wymiaru czasu świadczonej pracy.
Minimalne wynagrodzenie za pracę dla pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy od 1 stycznia 2024 r. wynosi 4.242 zł miesięcznie, a więc wzrosło w stosunku do takiego wynagrodzenia obowiązującego do 31 grudnia 2023 r. o 642 zł. Przełożyło się to odpowiednio na wzrost najniższej podstawy wymiaru zasiłku, która z dniem 1 stycznia 2024 r. uległa zwiększeniu z kwoty 3.106,44 zł do kwoty 3.660,42 zł.
Jeśli faktyczna podstawa wymiaru zasiłku wraz ze składnikami, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania zasiłku, należnego za okres przypadający po 31 grudnia 2023 r. okaże się niższa od tej gwarantowanej kwoty, płatnik świadczenia, a więc odpowiednio pracodawca lub ZUS, powinien ją podnieść do tej wartości z urzędu, bez konieczności składania przez pracownika wniosku w tej sprawie.
Warto dodać, iż ta nowa kwota najniższej podstawy wymiaru zasiłku będzie obowiązywała jedynie w I połowie 2024 r. Od 1 lipca 2024 r. nastąpi bowiem kolejna podwyżka minimalnego wynagrodzenia za pracę, co przełoży się na stosowny wzrost najniższej podstawy wymiaru zasiłku.
