Z art. 15 ust. 4ga ustawy o CIT i art. 22 ust. 6bc ustawy o PIT wynika, że wpłaty dokonywane do pracowniczych planów kapitałowych w części finansowanej przez podmiot zatrudniający, stanowią koszty uzyskania przychodów. Są one kosztem podatkowym w miesiącu, za który są one należne, pod warunkiem że zostaną opłacone w terminie wynikającym z przepisów ustawy o pracowniczych planach kapitałowych.
Niejasny w powołanych przepisach wydaje się być zwrot "w miesiącu, za który są one należne". Do zagadnienia tego odniosło się Ministerstwo Finansów. W piśmie udostępnionym naszemu Wydawnictwu 16 stycznia 2020 r. wyjaśniło, że przez miesiąc, za który wpłaty do PPK są należne, należy rozumieć miesiąc, za który należne jest wynagrodzenie pracownika stanowiące podstawę do obliczenia wysokości wpłaty finansowanej przez podmiot zatrudniający. W przypadku jednak niewpłacenia składek do PPK w wymaganym terminie, stanowią one koszt uzyskania przychodów pracodawcy w miesiącu, w którym zostanie dokonana wpłata środków do instytucji finansowej.
Wpłaty do PPK są finansowane zarówno przez podmiot zatrudniający, jak i przez uczestnika PPK. Podlegają one wpłacie do wybranej instytucji finansowej do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały obliczone i pobrane. Tak wynika z art. 28 ustawy o pracowniczych planach kapitałowych.
Przykładowo, wpłaty do PPK obliczone w październiku 2021 r. z tytułu wynagrodzenia wypłaconego w tym miesiącu za wrzesień 2021 r. powinny zostać przekazane do PPK do 15 listopada 2021 r. Jeżeli termin ten zostanie dotrzymany, to składki powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów we wrześniu 2021 r. Jeśli natomiast wpłaty w części finansowanej przez podmiot zatrudniający zostaną przekazane do PPK po 15 listopada 2021 r., to staną się kosztem uzyskania przychodów dopiero w dacie ich opłacenia.
