Wypłata pracownikowi środków pieniężnych w formie zapomogi powoduje po stronie zatrudnionego powstanie przychodu ze stosunku pracy. Za przychody takie uważa się bowiem wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W określonych sytuacjach zapomoga otrzymana przez pracownika może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania. Jest tak odnośnie zapomóg otrzymanych w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci. Takie zapomogi, jeżeli są wypłacane z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, z funduszy związków zawodowych lub zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra, są zwolnione z podatku niezależnie od ich wysokości. Natomiast jeżeli zapomogi te są wypłacane ze środków obrotowych, zwolnienie z podatku obowiązuje do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 6.000 zł. Przy czym limit tego zwolnienia w okresie od 2020 r. do końca roku podatkowego, w którym odwołano stan epidemii ogłoszony z powodu COVID-19, wynosił 10.000 zł. Podwyższony limit obowiązywał więc jedynie do końca 2022 r. Oznacza to, że zapomogi wypłacane od 1 stycznia 2023 r. są zwolnione z PIT jedynie w ramach limitu 6.000 zł.
Nadmieniamy, że z dniem 1 stycznia 2023 r. zmieniły się także inne limity zwolnień z PIT, obowiązujące do końca 2022 r. w związku z COVID-19. Niektóre z podwyższonych limitów będą natomiast obowiązywały do końca 2023 r. Pisaliśmy o tym w Biuletynie Informacyjnym nr 36 z 20 grudnia 2022 r.