Wysokość wynagrodzenia za czas choroby ustala się na zasadach obowiązujących przy obliczaniu zasiłków z ubezpieczenia chorobowego. Stanowi ją przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres dwunastu miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeśli pracownik jest zatrudniony krócej, do podstawy wymiaru przyjmuje się przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia.
W przypadku gdy pracownik ponownie stanie się niezdolny do pracy z powodu choroby, a przerwa między okresami pobierania tego wynagrodzenia trwała krócej niż trzy miesiące kalendarzowe, to do obliczenia wysokości wynagrodzenia za czas choroby przyjmuje się podstawę wymiaru ustaloną dla poprzedniej niezdolności do pracy.
Nową podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego oblicza się wówczas, gdy między okresami jego pobierania wystąpiła przerwa trwająca co najmniej trzy miesiące kalendarzowe. Nie jest tu istotna liczba dni przypadająca pomiędzy zakończeniem wypłaty wynagrodzenia chorobowego za jeden okres, a rozpoczęciem następnego, ale liczba pełnych kalendarzowych miesięcy. Nie jest także ważne, czy w tej przerwie pracownik świadczył pracę, czy też korzystał np. z urlopu wypoczynkowego.
Przykładowo podstawę wymiaru wynagrodzenia za czas choroby, a następnie zasiłku, dla pracownika, który chorował w okresie od listopada 2019 r. do maja 2020 r., to jest przez sto osiemdziesiąt dwa dni, stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone od listopada 2018 r. do października 2019 r. Po odzyskaniu zdolności pracownik wrócił do pracy w maju 2020 r. i ponownie zachorował w sierpniu 2020 r. Przerwa pomiędzy okresami pobierania świadczeń chorobowych wyniosła dwa miesiące kalendarzowe (czerwiec i lipiec) zatem podstawę wymiaru przysługującego pracownikowi świadczenia stanowi to samo wynagrodzenie, które przyjęto do obliczenia wcześniej wypłacanych świadczeń chorobowych.
W sytuacji, gdy przerwa pomiędzy okresami pobierania świadczeń chorobowych trwa co najmniej trzy miesiące kalendarzowe, to należy ustalić nową podstawę wymiaru. Stanowi ją przeciętne miesięczne wynagrodzenie za okres dwunastu miesięcy poprzedzających nową niezdolność do pracy. Jeżeli w tych dwunastu miesiącach pracownik był nieobecny w pracy z przyczyn usprawiedliwionych (na przykład z powodu choroby), to miesiące, w których przepracował mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy należy wyłączyć z tej podstawy. Wówczas podstawę wymiaru ustala się z mniejszej niż dwanaście liczby miesięcy. Jeżeli jednak pomimo usprawiedliwionej nieobecności w pracy pracownik przepracował w danym miesiącu co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy, to wynagrodzenie za taki miesiąc przyjmuje się do podstawy wymiaru po uzupełnieniu, czyli w wysokości, jaką pracownik by uzyskał, gdyby przepracował cały miesiąc.
